— Калі? — глуха пытае абібок.
— Калі хочаце. Хоць заўтра.
І ў яго добрых вачох я чытаю: «Прысьці можна, але-ж ты, скаціна, ізноў мяне прагоніш!»
— Вядома, — кажу я, — вы ня зробіцеся больш вучоным ад таго, што будзеце ў мяне экзаменавацца яшчэ пятнаццаць разоў, але гэта выхавае ў вас характар. І за гэта дзякуй.
Надыходзіць маўчанка. Я ўстаю і чакаю, калі пойдзе госьць, а ён стаіць, глядзіць на вакно, скубе сваю бародку і думае. Робіцца нудна.
Голас у сангвініка прыемны, сакавіты, вочы разумныя, насьмешлівыя, твар добры, трохі ня сьвежы ад частага ўжываньня піва і доўгага ляжаньня на канапе; як відаць, ён мог-бы расказаць мне шмат цікавага пра опэру, пра свае заляцаньні, пра таварышоў, каго ён любіць, але, на жаль, гаварыць пра гэта няма такой моды. А я з ахвотаю паслухаў-бы.
— Профэсар! Даю вам слова гонару, што калі вы паставіце мне здавальняюча, дык я…
Як толькі дайшло да «слова гонару», я махаю рукамі і саджуся за стол. Студэнт думае яшчэ хвіліну і гаворыць панура:
— Тады бывайце… Прабачце.
— Бывайце, мой дружа. Пайдзеце здаровы.
Ён нерашуча ідзе ў пярэдні пакой, там паволі апранаецца і, вышаўшы на вуліцу, пэўне, зноў доўга думае; нічога не надумаўшы, апрача «старога чорта» на мой адрэс, ён ідзе ў дрэнны рэсторан піць піва і па-
