зэрнаю фігураю, і нэрвовымі гэстамі. У сваёй злосьці я здаюся яму дзіваком.
— У мяне ня крама! — гневаюся я. — І дзіўная рэч! Чаму вы ня хочаце быць самастойнымі? Чаму вам так не па душы воля?
Кажу я многа, а ён усё маўчыць. Нарэшце троху-па-троху сьціхаю і, вядома, здаюся. Доктарант атрымае ад мяне тэму, якой грош цана, напіша пад маім наглядам нікому непатрэбную дысэртацыю, паважна вытрымае нудны дыспут і атрымае непатрэбную яму вучоную ступень.
Званкі могуць ісьці сьледам адзін за адным без канца, але тут абмяжуюся толькі чатырма. Зьвініць чацьверты званок, і я чую знаёмыя крокі, шамаценьне адзеньня, любы голас…
18 гадоў будзе ўжо, як памёр мой таварыш окулісты[1] і пакінуў сямігадовую дачку Касю і тысяч шэсьцьдзесят грошай. У сваім тэстамэнце ён пазначыў апякуном мяне. Да дзесяці год Кася жыла ў маёй сям’і, потым была аддадзена ў інстытут і была ў мяне ўсяго ў летнія месяцы, у вакацыі. Выхоўваць яе ў мяне ня было часу, наглядаў я за ёю толькі з большага, і таму пра дзцінства яе магу сказаць вельмі мала.
Першае, што я памятаю і люблю прыгадваць, гэта — надзвычайную даверлівасьць, з чым яна ўвайшла ў мой дом, лячылася ў дактароў і што заўсёды была на яе тварыку. Бывала, сядзіць у кутку з падвязанай
- ↑ Окулісты — доктар, што лечыць вочы.
