— Зноў гэты Міхал Тодаравіч! — гаворыць Кася з прыкрасьцю. — Вазьмеце яго ад мяне, калі ласка! Збрыдаў, вытхнуўся… Ну яго!
Міхалу Тодаравічу даўно ўжо трэба ехаць за межы, але ён штотыдня адкладае свой ад’езд. У апошні час з ім адбыліся якія-колечы зьмены: ён неяк змарнеў, пачаў п’янець ад віна, чаго з ім раней ніколі не здаралася, і яго чорныя бровы пачынаюць сівець. Калі наш шарабан спыняецца каля варот, ён не затойвае сваёй радасьці і нецярплівасьці. Ён рупліва высаджвае Касю і мяне, сьпяшаецца задаваць пытаньні, сьмяецца, трэ рукі, і тое лагоднае, маліцьвенае, чыстае, што я раней заўважаў толькі ў яго вачох, цяпер разьліта па ўсім яго абліччы. Ён радуецца, і ў той-жа час яму сорамна сваёй радасьці, сорамна гэтай прывычкі бываць у Касі штовечара, і ён знаходзіць патрэбным мотываваць свой прыезд якой-небудзь відавочнай недарэчнасьцю, кшталтам: «была справа, ехаў міма і дай, думаю, заеду на хвіліну».
Усе трое мы ідзем у пакоі; спачатку п’ем гарбату, потым на стале зьяўляюцца даўно знаёмыя мне дзьве калоды карт, вялікі кавалак сыру, садавіна і бутэлька крымскага шампанскага. Тэмы гаворак у нас ня новыя, усё тыя-ж, што былі і ўзімку. Перападае і унівэрсытэту, і студэнтам, і літаратуры, і тэатру; паветра ад злоснай гаворкі робіцца гусьцей, і атручваюць яго сваімі дыханьнямі ўжо ня дзьве жабы, як узімку, а цэлых тры. Акрамя прыемнага барытоннага сьмеху і рогату, падобнага да гармоніка, па-
