— Ты ня сьпіш, Мікалай Сьцяпанавіч, — пытае яна.
— Чаго табе?
— Будзь ласкаў, схадзі да Лізы і паглядзі на яе. Ёй нешта робіцца…
— Добра… з прыемнасьцю… — мармачу я, вельмі здаволены тым, што я не адзін. — Добра… От зараз.
Я іду за сваёю жонкаю, слухаю, што яна гаворыць мне, і нічога не разумею ад хваляваньня. Па ўсходцах скачуць сьветлыя плямы ад яе сьвечкі, дрыжаць нашы доўгія цені, ногі мае блытаюцца ў крысьсях халату, я задыхаюся, і мне здаецца, што за мною нехта гоніцца і хоча схапіць мяне за плечы. «Зараз памру тут на гэтых усходах», — думаю я. — «Зараз». Але от мінулі ўсходы, цёмны калідор з італьянскім вакном і ўваходзім у Лізін пакой. Яна сядзіць на пасьцелі ў аднэй сарочцы, спусьціўшы босыя ногі і стогне.
— Ах, божа мой… ах, божа мой! — мармоча яна, жмурачыся ад нашай сьвечкі. — Не магу, не магу…
— Ліза, дзіця маё, — кажу я. — Што табе?
Убачыўшы мяне, яна ўскрыквае і кідаецца мне на шыю.
— Тата мой добры, — рыдае яна, — тата мой… Крошачка мой, любенькі… Я ня ведаю, што мне… Цяжка!
Яна абнімае мяне, цалуе і гаворыць пяшчотныя словы, што я чуў ад яе, калі яна была яшчэ маленькаю.
