— У мяне нейкае прадчуваньне было. Урэшце, глупства.
Бровы яе ўзьнімаюцца, вочы блішчаць ад сьлёз, і ўвесь твар напаўняецца, як сьвятлом, знаёмым, даўно нябачаным выразам даверлівасьці.
— Мікалай Сьцяпанавіч! — Моліць яна, працягваючы да мяне абедзьве рукі. — Дарагі мой, прашу вас… малю… Калі вы не пагарджаеце маёй дружбаю і павагаю да вас, дык згадзецеся паслухаць маёй просьбы.
— Што такое?
— Вазьмеце ад мяне мае грошы!
— Ну, от яшчэ што здумала! Нашто мне твае грошы?
— Вы паедзеце куды-небудзь лячыцца… Вам трэба лячыцца. Возьмеце? Так? Галубок, так?
Яна прагна ўглядаецца ў мой твар і паўтарае:
— Так? Возьмеце?
— Не, мой дружа, не вазьму… — кажу я. — Дзякуй.
Яна паварочваецца да мяне плячыма і схіляе галаву. Напэўна, я адмовіў ёй такім тонам, што ён не дапушчаў больш гаворкі пра грошы.
— Едзь дамоў спаць, — кажу я. — Заўтра ўбачымся.
— Значыць, вы ня маеце мяне за свайго друга? — пытае яна панура.
— Я гэтага не кажу. Але грошы твае цяпер мне бескарысныя.
— Прабачце… — кажа яна, зьнізіўшы голас на цэлую октаву. — Я разумею вас… Пазычаць у такога
