ўчора была тут непраходная даліна. Толькі вялізныя страшныя карчы ды абломкі дрэў, раскіданыя цэлымі грудамі па бакох дарогі, з жудаснай выразнасьцю гавораць аб тым, што тут прайшла цьвёрдая, жорсткая ў сваёй усемагутнасьці, рука чалавека.
Мы праяжджалі тут цьмяным — бяз сонца — нібы алавяным раньнем, якое ў сваёй бясьцьветнасьці асабліва рэльефна вылучала ўсе вакольныя рэчы, надавала ім глыбокую, фізычна адчувальную выразьлівасьць. Мне здавалася, што гэтыя чорныя змрочныя дрэвы, гэтыя страшныя карчы наўмысьля сышліся, абступілі сьціснутай гурмай дарогу, каб у злоснай цікавасьці сачыць за тым, што робіцца тут, у новым, раптоўна прабітым праз чорныя нетры, прахоне.
Мае падарожнікі вялі гутарку пра паляваньне.
— Узімку тут добра біць цецярукоў з пад’езду. Сядзе гэта ён на галінку, над самай дарогай, і пазірае. Як убачыць каня, дык яшчэ зьвісьне ўніз, боўтаецца, быццам дражніцца, быццам наўмысьля паказвае, што конь зусім нестрашное для яго стварэньне. На кані
