рабіліся ўсё больш і больш выразнымі. Пелі нейкую цягучую сумную песьню. Я доўга прыслухваўся, стараючыся ўлавіць хоць некалькі слоў, і, нарэшце, мне гэта ўдалося. Я пачуў:
„Нічаво мне ў міры не нада“…
Так. Гэта была старая знаёмая песьня. Яны сьпявалі, праўда, яе на зусім інакшы мотыў, яна асымілявалася тут, набыла ўсе рысы сумнае беларускае мэлёдыі, але я ўсёроўна пазнаў яе, я адразу пазнаў гэты старадаўны мяшчанскі романс:
„Чудный месяц плывет над рекою“…
Я ўспомніў, як некалькі дзён таму назад на колфондзе спявалі дзяўчаты, з якой тупой стараннасьцю выводзілі яны «Накину плащ», «Ах, зачем эта ночь» і іншую дрэнь.
Мне стала сумна-сумна. Я падумаў: дакуль мы будзем жыць гэтым пазадзьдзем чужой культуры, якое з тупым салдацкім самадавольствам «преподносили» нам нашы суседзі і якое мы прымалі, як чыстае збожжа? Дакуль мы будзем зьбіраць з чужога стала ўбогія брудныя аб’едкі, аддаючы сваё дабро на агульную пагарду і зругу?
