Гэта старонка не была вычытаная
Што мы на практыцы жыцьцёвай пасягнулі,
Што сьцьвердзіла нам вольная навука…
А ўсё-ж зрабіцца нашым ён ня мог,
Бо стаць будаўніком цяжэйшы значна шлях,
Чым зразумець вось гэта будаўніцтва.
КАМАНДЗІР:
— Паедземо павольна да натоўпу,
Расьсеем паніку і высьветлім усё.
СОРМАВЕЦ
(пад‘ехаўшы да зьвязанага агранома):
— Максім Прахоравіч,
І гэта ты, пад маскай
Савецкага спэцыялістага, насіў
У сэрцы камень?..
КАМАНДЗІР:
— Хто ваш аднадумец?
АГРАНОМ:
Са мной нікога… Я рабіў адзін…
Я за хлусьню застрэліў…
КАМАНДЗІР:
— Не манеце!
СІНІЦКІ:
— Канешне, ён рабіў усё адзін,
Ад гэтай справы мы усе далёкі…
Канешне, грошы ён з-за межаў здабываў.
Ды падкупляў „мацнейшых“ пасялкоўцаў,
Канешне, каб зрывалі там сяўбу…
