Ганна (да Янука). Ды ня сёрбай ты так, а то яшчэ мяне ў сваю мяліцу ўцягнеш! (Усе рагочуць).
Параска. У яго рот, як торба!
Ганна. І стварыў-жа бог такую недарэку!..
Янук. Ну, годзе, годзе, а то сухім хлебам падавішся!..
Ганна. Ня бойся, не падаўлюся! (Папярхнулася, усе рагочуць).
Янук (стукнуўшы ёй у карак). Ну, глытай! глытай!
Параска (да Агаты, якая сядзела паводдаль і ня ела). Агата! хадзі да нас, укусі трохі парабчанскай долі!..
Ганна. Будзе яна есьці хлеб з жарствою?!.
Бутрым. Яна нядаўна з панам каравай ела!
Параска. Хадзі, Агата, ды раскажы, як ты з панам стол дзяліла!.. (Усе рагочуць).
Агата. Ды кіньце вы жарты з гэтага строіць!..
Прыйшоў Віцька.
Параска. Віцька, дзе ты бадзяешся?..
Віцька. Занудзілася?..
Параска. Мы хочам ведаць!..
Віцька. У лесе на прывольлі быў!.. Слухаў, пра што шапацелі дрэвы…
Бутрым. Во, чула!
Параска. Абы час змарнаваць!
Ганна. Разгультаіўся, хлапец!
Аксіньня. А табе што?
