Аканом. Праўду кажучы, на вас прыйшоў я глянуць!..
Кася. Адкуль-жа вядома, што я тут?
Аканом. Я сэрцам чуў!
Кася. Якое чулае ў вас сэрца!
Аканом. Штоноч у сьне вас бачыў!.. Толькі і чакаў тае шчасьлівае хвіліны, як вас пабачу ў сьне!..
Кася. Ды што вы?
Аканом. Так, так! Калі гляджу на вас — здаецца мне, гляджу на каласістае жыта, адкуль выглядаюць блакітныя васількі!.. То-ж вашы вочкі!..
Кася. Ой, як вы складна мовіце!
Аканом. Гатоў я салавейкам засьпяваць!
Кася. Ну, засьпявайце!..
Аканом. Баюся, пан яшчэ пачуе!
Кася. Ды не пачуе!
Аканом. Голас у мяне, што ў салаўя!.. Як зацягну… але баюся пана…
Кася (хітра). Значыць, вам Сурынта страшны?
Аканом. Ну, вядома, бо пан!..
Кася (хітра). А Віцька?
Аканом. Мерцьвякі ня страшныя!
Кася (стоячы ля акна, дзіка крыкнула). Ах!
Аканом. Што з вамі?
Кася. Віцька тут! (Аканом са страху паваліўся).
Кася (тупаючы нагамі, крычыць). Сюды зноў ідзе… З калом вялікім… (Аканом, паўзучы, уцякае і крычыць: Уланы! уланы!).
Кася (сьмяючыся). Ну і адважны… Налгаў, налгаў, і мысьліў, што паверу. (Пайшла ўсьлед за ім).
