Пакрылі неба хмары,
Віхор пачаў круціць,
Маланка заіграла —
І сьцюдзена і жудасна зрабілась.
Ён сам ня знай чаму, —
На Марыну болей не глядзеў
Аднак-жа
Постаць дзіўная дзяўчынкі панскай
Ў яго грудзёх жыла,
Атрутаю хмяліўшы яго думкі.
З пастушка зрабіўся Янка
Парабкам здаровым, стромкім.
Марына вырасла ў паненку.
І кожны раз, як ён яе здалёку прыкмячаў —
Успомнілась цкаваньне.
І кожны раз ўздымалась тая злосьць
І гордасьць.
І кожны раз, аднак, цягнула да яе…
— О, проклятае сэрца!
Сьціхні ты, гадзюка, сьціхні!
Не для цябе адродзьдзе панскае!
Каб загасіць агонь пякельнага каханьня, —
Янка ўцёк у горад,
У невядомы, чужы горад.
IV
Горад…
Як калісьці у дзяцінстве Янку вабіў лес,
Так яго зачараваў пасьля вялікі горад:
Казка з каменя і сталі.
Горад
У зморшчынах глыбокіх, гулкіх вуліц,
У павуціне дротаў,
У рогаце машын,
У маланках — агнявіцах элекрыцтва,
У хмельных скоках самаходаў і трамваяў, —
Нэрвовы, п‘яны і вар‘яцкі горад
Кіпеў жыцьцём.
Як мурашкі
На карчы у лесе,
Кішмя кішэлі людзі.
А штодзень горад выў,
Бы ранены зьвяруга.
Гэта фабрыкі, заводы
