Багатай клясы,
Што хутка пойдзе ў процьму
Тхлані, забыцьця.
V
У гэтых думках-успамінах
Янка ня прымеціў,
Як паўстанцы-хлопцы падышлі
Са стрэльбамі,
З харчамі,
З кулямётам.
Ажыла пушча…
Там гнёзды сабе хлопцы парабілі,
І выхадзілі стуль часамі
Жаўнераў панскіх, нібы качак,
Паляваць.
А Беларусь, як-бы капусным рабаком,
Кішмя кішэла шляхтай і панамі.
Ваўчышчам край завыў,
Зьвяругай раненай, галоднай.
Музыка панскі бізуном іграў
На „халопскіх“ сьпінах,
Забіраў дабро,
Гвалціў матак і дзяўчат,
Нішчыў вёскі,
Расстрэліваў народ.
І помста полымем гарэла
Ў сэрцах у паўстанцаў.
Усе адзін ў адзін
Далі прысягу атаману —
Змагацца за народ,
Трывожыць пана,
Зьнішчыць яго да канца.
А сьведкаю была матуля-пушча.
Хто тры разы савою закутыкаў?
Хто будзіць пушчу сполахам паўночным? —
Малойцы Янкі знак даюць…
Чырвоны полаг неба.
Гарыць маёнтак панскі, як лучына.
І ноч успыхнула,
Прачнулась людзкім гоманам,
Спалохана чытае
Чырвоную прысягу
