А то застогне камень,
Заенчыць поле,
Віх ор скалыша шлях,
Уз дыбіцца пясок
Ў абшарах Беларусі,
За сыпле вочы сонцу,
Досуха загаціць рэчкі
Ад гневу-помсты.
Ад вогнішчаў-пажарышч
Нашых вёсак
Ня мала пёкся шлях,
Бы скварка на патэльні.
Ня мала шлях у трасцы гойдаўся
Ад выбухаў гарматаў,
Ад рыку бомбаў з самалётаў,
Ад кулямётнай ашалелай малацьбы,
Ад гіку-сьвісту вострадзюбых стрэльбаў,
Ад абозаў рознафарбных войск,
Ад коньніцы зьдзічэлай,
Што ўсё поле здратавала.
На беларускіх гонях,
Залішне многа
Концэртаў сьмерці
Адбывалася.
У вопратках руінаў-папялішчаў
Беларусь галошаньне казала,
Прычытаньне рвалася з грудзей,
Кідалася, нібы град камнёвы.
Зьнізу ўверх —
У нямую сталь нябёс;
Пракляцьцем білася,
Як той азябшы падарожнік
Б‘ецца ў хату.
VIII
Гэй, шлях, маўчы!
А шлях наш не маўчыць яны
Ганебны, тлусты польскі пан
Зноў яго ўзбудзіў.
Як жывая жыла,
Як нэрв паколаты, балючы,
Дрыжыць наш шлях-дарога.
Войканьне і плач расьце.
З хатак-вёсак надыходзіць
Роем аваднёў
