За што дзявочу чэсьць тваю забралі?
За што такія зьдзекі над табой? —
Ты, Янкі Віхрабурнага сястра,
Разьведчыцай адважнаю
Была ў паўстанцаў.
Хтось падказаў жаўнерам…
Уланы гвалцілі яе.
Як белая галубка,
Трапяталась ты пад імі
— Будзь проклят, бог духоўнікаў,
Агідны і страшны!
Будзь проклят здраднік той,
Хто на мяне
Нагаварыў жаўнерам! —
Так пасінеўшымі, запухшымі губамі
Дзяўчына шэпча.
І цэлы сьвет
Зрабіўся цёмным для яе,
Гнілой магілай:
Старога бацьку толькі што забілі.
Як бухнулі па чэрапе прыкладам —
Рассыпалася галава ў кавалкі,
Як арэх…
Труп, мабыць, шчэ цёплы, наложенос
Брат — у лесе…
І вочы дзеўчыны,
Налітыя крывёй,
Маланкаю бліснулі ў бок жаўнерa.
— Ня злуй, пся косьць! —
І штырх яе у бок, —
Ня то йшчэ будзе!
А за грамадай, на калясцы,
Расьсеўшыся вяльможай,
Пан Скрыцкі ехаў сам.
Ён раптам загадаў,
Каб „арыштанты“ засьпявалі
„Ешчэ Польска не згінэла“.
Нанова пад сьпякотай сонца
Катаваньне пачалося…
На панскую пацеху
Спынілі ход.
Упартыя былі сяляне:
Замест гімну —
Матаршчына…
