Насілася ведзьма-Мяцеліца,
Зблутала неба з зямлёй
У вадзін дзенна-ночны адсьвет.
І збаўтаным вялікім яйцом
Увесь сьвет выглядаў.
А сьнег,
Як пякельная манна,
Як шрот сьлепа-белы,
Сяваўся з высотаў імглістых
На шэрыя хаты,
На смутна-самотныя весі.
Вялізны, нябачны павук
Гэта ткаў мякка пругкія коўдры.
Вялізны, няведамы цмок
Гэта комамі сьнегу пляваўся.
III
І Сьцюжа, і Голад, і Жудасьць,
Ашалеласьць і Сьмерць
Маячылі ў хатах
І ладзілі пір па ўсіх весях.
Сьцюжа людзей маразіла,
Кідала дрыготы на грудзі
І комкала бедных
У лёду кавалкі,
Чаруючы вочы дрымой
Забыцьця і кананьня.
А голад смактаў у людзей
Сок жыцьця.
У дрынголі сушыў іх
І зубы галодных малоў жарствякамі;
Ім рукі і ногі круціў
У сукі старай вольхі,
Ён гладзіў і песьціў пухліну
На тварах счарнеўшых
І сьцёбаў па карках і жэбрах
Драцянкамі пошасьцяў-мораў.
А жудасьць людзей выганяла
З жалобных гасподауоханс
Жаль-літасьць труціла
У бацькоў да дзяцей,
