——— 18 ———
ПАЎЛІНКА. Татка ведаеш не сягоньня, за каго я толькі пайду, або за нікога.
СЬЦЯПАН (зьмяніўшыся, кідае ложку аб стол). Што?!. За каго?..
ПАЎЛІНКА (устаючы і ідучы к ложку). За каго? — За Якіма!
СЬЦЯПАН (стукаючы кулаком па стале). Маўчы, гадаўка! Раз сказаў, каб гэтага шэльмы і званьня ня было ў маей хаце, каб яго імені я ня чуў ніколі... гэтага недавярка, гэтага... гэтага забастоўшчыка. Дык і не забывайся аб гэтым, каханенькая-родненькая!
ПАЎЛІНКА (з дасадай). На што дарэмшчыну вясьці? Ён нікому ніякай забастоўкі не рабіў і ня робіць.
СЬЦЯПАН (закурываючы са злосьцю люльку). А чорт яго бяры, ня тут успамінаючы, — рабіў, ці не рабіў! Знаць і ведаць не хачу яго ў сваей хаце, гэтага хамуйлу, гэтае плюгаўства.
АЛЬЖБЕТА. Прыбірай, Паўлінка, ўжо са стала!
ПАЎЛІНКА (кінуўшы на ложак шыццё і ідучы к сталу). А даўно гэта, татка, сам з ім цалаваўся?
СЬЦЯПАН. Каханенькая-родненькая, ня лезь у вочы. А не — то вон з хаты і цябе з гэтай дрэняй выганю.
(Паўлінка ідзе з міскай к дзьверам; неўспадзеўкі дзьверы адчыняюцца, уваліваецца у хату п'яны Пранцісь Пустарэвіч, за ім — яго жонка. Пранцісь няўмысьле выбівае міску ў Паўлінкі).
ПАЎЛІНКА. Ай! Што-ж гэта дзядзка зрабілі.
