——— 19 ———
Зьява VII-ая. Паўлінка — Сьцяпан — Альжбета — Пранцісь — Агата.
ПРАНЦІСЬ. Глупство, глупство, пане добрудзею. Пахвалёны Езус. Собственно, адкупім, адкупім, вось-цо-да!
СЬЦЯПАН і АЛЬЖБЕТА. На векі!..
АЛЬЖБЕТА. А мае-ж вы родненькія! Ці-ж гэта вы ўсе яшчэ з рынку едзеце? Здаецца-ж, раней за нас выехалі?
ПРАНЦІСЬ. Собсвенно, вось-цо-да, кабыла заблудзіла, пане добрудзею.
АГАТА. Тудэма — сюдэма, ці-ж гэты мачыляпа калі прыехаў у сваім часе дамоў? Ен-жа, як рызьнік, то туды, то сюды блытаецца па дарозе.
ПРАНЦІСЬ. Пане добрудзею, тваё бабскае дзела — маўчаць. Я, собственно, вось-цо-да, спрытны, — тонка панімаю, што і як раблю.
АЛЬЖБЕТА. Ды садзецеся-ж, мае міленькія!
АГАТА. Тудэма-сюдэма куды тут садзіцца? Ноч на двары, кабыла за плотам, поўвярсты да дому, а гэты, тудэма-сюдэма, начніца касавокая, ня вытрываў, каб людзям не нарабіць у ночы неспакойства. (Садзіцца, а за ёй — другія).
СЬЦЯПАН. Э, што вам такое! Высьпімся! Дзякуй Богу, ночка не Пятровая, а Пакровая.
ПАЎЛІНКА (падбіраючы чарапкі). Заўтра госьці будуць, а дзядзька апошнюю міску стоўк. Трэба, каб на кірмашы дзьве адкупіў.
ПРАНЦІСЬ. Глупство, пане добрудзею, глупство! Хаўтурнага, собственно, вып'ем па місцы. (Дастае з баковай кішані фляжку, пацягавае з яе і хавае назад).
АЛЬЖБЕТА (сьмяючыся). А каб гэта нам
