Старонка:Паўлінка (1927).pdf/35

Гэта старонка не была вычытаная

——— 33 ———


АЛЬЖБЕТА. Ды бяры! Што там пытаешся! Панна Адэля толькі дзьве выпіла.

АДЭЛЬКА. Калі-ж болей ня хочацца.

АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Хай паненцы захочацца для маей кумпаніі.

ПАЎЛІНКА (забіраючы шклянку). Вып'еш, вып'еш, Адэлька, — зьмесьціцпа.

АЛЬЖБЕТА (падсовываючы гасьцям яду). Старайцеся, госьцікі, старайцеся. Вось — сыр, масла, вангліна! Такі-ж сягоньня трохі папрацавалі каля полькі і лявоніхі.

КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ (перажоўваючы і сёрбаючы). Дзякуй, дзякуй! Мы стараемся.

СЬЦЯПАН. Чым хата багата — тым рада. Хлеб на стале — рукі свае. Выбачайце толькі, каханенькія-родненькія, што гарэлкі няма. Але я ў гэтым не вінават. Хацеў узяць у Міхалішках, дык, як на ліха, манаполька цэлы дзень была закрыта.

МУЗЫКА (у старану да другога). Каб не салгаў, дык-бы і ня жыў. Я сам бачыў, як пасьля імшы адбываўся з фляжкамі пры манапольцы нешпар.

ПАЎЛІНКА (паставіўшы Адэлі шклянку, к аднаму з гасьцей). Можа пан Вінцусь яшчэ вып'е?...

ВІНЦУСЬ — госьць (уціраючы канцом настольніка губы і лоб). Яно-б то было ўжо і досіць, але, калі панна Паўлінка так пекна просіць, дык можна яшчэ са шкляначку.

ПАЎЛІНК (ідучы са шклянкай, у старану публікі). Гэты ўжо — дык пятую шклянку бабохае. Наробіць сабе клопату, каб я так жыла.

СЬЦЯПАН (да Альжбеты). Ці добра хаця ты прасіла Пустарэвічаў? Чаму іх так доўга німа?