——— 34 ———
АЛЬЖБЕТА. Каб і не прасіла, то прыедуць. (З насьмешкай). Пэўна, собственно, кабыла заблудзіла.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. Што сягоньня на кірмашы Якіма Сарокі ня было? А то, бывала, такім франтам пахаджывае, што куды мяне не вядзеш, пусьці мяне к чорту.
ПАЎЛІНКА (стаўляючы гарбату). А пану Банадысю зайздрасьць, што так прыадзецца не патрапіш, хоць мо' і маеш за што.
ГОСЬЦЬ. Чымся грошы траціць на адзежу, я лепей іх каму пазычу.
ПАЎЛІНКА (садзячыся на ложку). І працэнцік добры злуплю, каб аж у пяты другому закалола.
ГОСЬЦЬ (самадавольна). Хе-хе-хе! А паньне Паўлінцы злосьць яшчэ не адышла, што калісь гэтаму егамосьці Сароцы ні за які працэнт не пазычыў.
ПАЎЛІНКА. Вельмі-ж яму гэтым і не пашкодзілі. Нашліся людзі, што і без працэнтаў пазычылі, і далі яму магчымасьць паехаць на вучыцельскія курсы. Цяпер нічыей ласкі не патрабуе.
АДНА З ГАСЬЦЕЙ. Пэўна, што не! Такі чалавек нідзе не прападзе.
СЬЦЯПАН (прыслухіваючыся дагэтуль гутарцы аб Сароцы). Каханенькія-родненькія, кіньце аб гэтым сьвінапасе гаварыць! Прыелася ўжо мне гутарка аб ім горш горкай рэдзькі. І ці гаманеце аб ім, ці не гаманеце — ўсё роўна нічога ня выйдзе. Я ўжо яму даў дарогу.
ПАЎЛІНКА (неспакойна). Якую дарогу?
СЬЦЯПАН. А ты, каханенькая-родненькая, ня слухай, вушы разьвесіўшы, ды лепей гасьцей
