——— 35 ———
глядзі. Дзьве дзюркі ў носе, і скончылося. (Нейкую хвіліну ціха. Паўлінка падходзе браць шклянкі, але ўсе адказываюцца).
АЛЬЖБЕТА. Што-ж, выбачайце, госьцікі! Не хацелі піць і есьці, пасьля самі будзеце жалець.
СЬЦЯПАН. Выбачайце, выбачайце, каханенькія-родненькія, адно не скажэце, што ўсяго было ўдаволь, толькі прынукі ня было.
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ (устаючы з-за стала). Дзякуем, дзякуем, пану гаспадару і пані гаспадыні. Падмацаваліся, хвала Богу, як лепей ня трэба.
ПАЎЛІНКА (ўстаючы з ложка). Проша паненак сюды прысесьці, а паны-кавалеры вазьмеце сабе табурэцікі, ды вось тут падсядзьце, а я тым часам пачастую гарбатай нашых музыкаў.
СЬЦЯПАН і АЛЬЖБЕТА (вылазячы з-за стала). А як-жа — трэба, трэба! (Дзяўчаты садзяцца на ложку, хлопцы каля іх — на табурэтах жартуюць між сабой).
АЛЬЖБЕТА (падходзячы к музыкам). Хадзеце, міленькія, вып’еце са шкляначку гарбаты.
МУЗЫКІ. Дзякуем пані. Мы ўжо сягоньня пілі.
АЛЬЖБЕТА. Мала што калі было, а цяпер трэба яшчэ падмацавацца. (Забірае інструмэнты і кладзе іх на куфар, садзіць музыкаў за стол і сама садзіцца. Да Паўлінкі). А ты, дзеткі, налі музыкам гарбаты!
СЬЦЯПАН (закурываючы люльку). Выбачайце толькі, каханенькія-родненькія, што гарэлкі няма.
МУЗЫКІ. І бяз гэтых кропэль будзем жывы. (Чуваць стукат у сенцах).
