——— 38 ———
Каровы мае кожная варта па якой сотні рублёў; як загілююць летам, дык і на добрым кані іх ня ўгоніш.
ПАЎЛІНКА (хітравата). Пэўне і авечкі ў пана Адольфа так-сама гілююць?
АДОЛЬФ (А так, так! Маю пятнаццаць старых і дваццаць маладых. Як удара гарачыня, дык яны чуць ня ўсе чыста круцяцца на адным месцы.).
ПАЎЛІНКА (ідучы па гарбату для сябе, у старану публікі). Матыліцы авечак мучаць, як і сам тут (паказываючы пальцам на сваю галаву) матылі мае, а думае, што яны зыгуюць.
АЛЬЖБЕТА. Якія-ж сёлета ўраджаі ў пана Адольфа?
АДОЛЬФ. А нішто сабе. (Відам лгучы). Жыта нажаў коп са дзьвесьце, аўса так сама — са дзьвесьце, ячменю — з сотню.
АДЗІН З ГАСЬЦЕЙ. А колькі-ж у пана зямлі?
АДОЛЬФ. Валокі з паўтары добрыя будзе.
ГОСЬЦЬ. І лес ёсьць?
АДОЛЬФ (абціраючы хустачкай лоб). А як-жа — ёсьць: з паўвалокі, калі ня болей. Сасна ў сасонку!
ГОСЬЦЬ (І сенажаць ёсьць?).
АДОЛЬФ. Ёсьць, ёсьць! Над самай рэчкай, так сама з паўвалочку. Мурог, як шафран.
МУЗЫКА. Дык у пана ўсяго з паўвалочку ворнай зямлі?
АДОЛЬФ. Н-нуу так! З добрую паўвалочку.
АЛЬЖБЕТА. У нас ворнай зямлі мусіць і са тры валокі будзе, і то мы столькі не нажалі.
ПАЎЛІНКА (сеўшы з гарбатай пры стале). Пан Адольф лепшы, відаць, за нас гаспадар.
АДОЛЬФ. О, у мяне гаспадарка ні ў чым ня зблыша. У мяне жонка і то будзе лепшая, як ува ўсіх.
