——— 51 ———
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ. Не! Не! Ужо час і пара!
ПАЎЛІНКА. Ну, дык хай музыкі на адходнае хоць марша сыграюць, каб весялей усім сьнілася, і каб моцна ўсім спалося.
СЬЦЯПАН. А гэта ня шкодзе! (Да музыкаў). Што-ж каханенькія — родненькія, сыграйце, калі ласка, яшчэ што-колечы на адходнае дарагім госьцікам, а там — дзьве дзюркі ў носе, і кончылося. (Музыкі іграюць марш. Госьці адзяваюцца, прашчаюцца і выходзяць, за імі — музыкі).)
Зьява V-ая. Паўлінка — Адольф — Сьцяпан — Альжбета — Пранцісь і Агата.
СЬЦЯПАН. Вось і пацішэла трохі ў нашай хаце, няма ўжо каму скакаці.
ПРАНЦІСЬ. Собственно, глупство, вось-цо-да. Было шумна, пане добрудзею, і будзе шумна!
АГАТА. А так, так тудэма-сюдэма, як будзе вясельле ў Паўлінкі.
ПАЎЛІНКА. Э-э! Майго вясельля ніколі ня будзе, значыцца, і шумна ня будзе.
АДОЛЬФ. Ці-ж у бацькоў маладога, паненка, думаеце, ня хваце на вясельле?
ПАЎЛІНКА. Хваце — ня хваце, а такі вясельля майго ніхто ня ўбача.
СЬЦЯПАН. Гэта, каханенькая-родненькая, пабачым. Яшчэ я на тое ёсьць і ў сваей хаце — гаспадар, а ня госьць! Жыта повен аруд і сала не адзін пуд.
ПРАНЦІСЬ. Собственно, глупство, вось-цо-да. Часам ці вясельле, ці павесіў — адно на другое, пане добрудзею, выходзе.
АГАТА. А ты, вось-цо-да, прыкусі свой язык і ня тыцкайся, тудэма-сюдэма, туды, куды цябе ня просяць. Напіўся, наеўся, дык і маўчы!
