— Я не зраблю па ім і трох крокаў, — сказаў Кавор, — нават з вольнымі рукамі.
Мы бяздапаможна глядзелі адзін аднаму ў вочы.
— Яны, напэўна, ня ведаюць, што такое галавакруженьне!
— Мы зусім ня можам прайсьці па гэтай дошцы.
— Я думаю, што ў іх зрок зусім іншы, чым у нас. Я наглядаў за імі. Яны не разумеюць, што мы амаль што нічога ня бачым у гэтай цемры.
— Мы павінны аб’ясьніцца з імі!
Два селяніты ўзялі мяне за плечы і пачалі далікатна пасоўваць на дошку.
Я заківаў галавой і сказаў:
— Не пайду. Я не магу ісьці. Я звалюся.
Тады трэці селяніт пачаў піхаць уперад сілаю.
Я зьвярнуўся да селянітаў:
— Паслухайце! Так нельга! Нельга піхацца, калі…
Я крыкнуў і шпарка абярнуўся, бо адзін з селянітаў вельмі балюча кальнуў мяне сваім сьпічаком. Я вырваўся з рук селянітаў і крыкнуў таму, які мяне кальнуў:
— Ты, пачвара! Я-ж казаў, каб вы не калоліся!
У адказ ён зноў кальнуў мяне, і на гэты раз яшчэ больш балюча. У гэты момант я аслабаніў адну руку, і, разам з тым, я аслабаніўся ад усякіх меркаваньняў, якія стрымлівалі мае парывы раней. Мяне ахапіла становішча вар’яцтва. Я шпарка накруціў ланцуг на руку, якая заставалася скаванай, і ўдарыў ім па твары селяніта, які скрыўдзіў мяне.
