|
Дагараў! у небе вечар сініх,
Ля кутоў гучэў вятроў матыў,
І крамяны долу рассыпаўся іней,
Па шляху да сёлаў срэбралітам стыў.
Баявая кожнаму задача —
Нарыхтоўкі — заўтра скончыць час.
— Што-ж ты, маці, бачу — ціха плачаш,
Што з табой, матуля, не хавай ад нас?
Помніш, родная, як плакалі асіны,
Трасучы пушыстае гальлё…
— Можа хлеба чорнага дасі нам!
Колькі з воч тваіх тады апала сьлёз.
Хлеба шмат, ой, шмат было ў суседа,
Ён не даваў кавалачка дарма,
І ты батрачыла, вілася сьлед за сьледам
На сэрцы роспач чорнага ярма…
— Эх, так і быць! Вазьмі асьміну збожжа,
Але пакінь у пастушкі мне сына.
Цяжка жыць было, ды верылі, што гожа —
Закрасуюцца ў полі каласы нам.
Потым ты мякінны хлеб сушыла,
Каб ня быў ад сьлёз і поту горкім.
І труба мая нядоляй галасіла,
Летняй раніцай будзіла шчасьця зоркі…
|
