— Дзе? — амаль што весела спытала яна ў бацькі.
— У кніжцы, што на стале…
— У гэтай?..
— А няўжо-ж!..
— Здаецца-ж тут няма: я яе чытала?
— Паглядзі толькі!.. Басячуга нейкі прынёс!.. Я кажу: паскручваеце вы галовы!.. ну!!
Каця схапіла кніжку і пачала яе на ўсе лады пералістваць. Заружавеліся шчочкі. Чуць-чуць дрыжэлі рукі. „Ад каго-б мог быць ліст?“ непакоіла яе думка. Адшукаць ліста аднак ніяк не магла.
Падышоў стары і, не пазіраючы на дачку, узяў у яе з рук кнігу. Паставіў наруб і пачаў, не сьпяшаючыся выпушчаць з-пад вялікага пальца левай рукі па адным лісточку.
— Во! на, тваю крыспандэнцыю! — сказаў ён, зараз-жа падаючы дачцы невялічкі лісток і кпліва-калюча захіхікаў. Каця яшчэ ніколі ня чула й ня бачыла, каб ён так калі-небудзь сьмяяўся.
Было абідна, аднак яна рашыла цярпець да канца. Хутчэй ускрыла ліст. Апошні быў ад Валодзі.
У лісьце было:
„Тав. Бельская!
„Дзякуючы склаўшымся абставінам, я сёньня ад‘яжджаю ў М.
