ца — нічога ня думалася. Смаліла ў грудзёх. Зьніклі сіла й жаданьні. Жыцьцё для яго ўраз страціла ўсякі сэнс… Доўга ляжаў…
Стала халаднавата. Павёў наўкола рукою і… ашчупаў дрэва.
— Трэба пад дрэва сесьці, — загарэлася першая больш-менш сталая думка.
Ня ўсьпеў ён гэтага зрабіць, як ззаду ў яго пачуліся шагі і ціхая гутарка. Коля зноў апусьціўся на землю і стаў прыслухоўвацца к гутарцы ідучых.
— З гэтым гатова, — шэптам гаварыў адзін голас, — дзе я спынюся?!
— У Веры.
— Гэта далёка будзе ад станцыі?..
— Да не… Вуліца Маркса, нумар 7, кватэра 1. Якраз супроць пошты…
— Ведаю, ведаю!..
— Ну, вот…
— Эх, каб ты ведаў, як радасна мне! Здаецца крыльлі вырасьлі!..
— Я сам радуюся, гледзячы на цябе!.. але хутчэй хадзем!.. Каб не спазьніцца!..
Праходжыя прыбавілі кроку, і цераз хвіліну ў далі замерлі і гук іх крокаў і сьцішны шэпт.
— Тфу! — недаўмяваў Коля, — што гэта? Ці гэта людзі? „Яна“? Ці гэта голюцынацыі, зданьні якія? Што гэта?!
Прыўстаў і нейкі час пасядзеў.
