У левай руцэ белая торбачка з хлебам, у правай — здаравенны кій. Цёмна-сівыя бровы сышліся разам.
Грозным успалёным поглядам уставіўся на дачку. Ніхто не парушаўся з месца. Усе былі заняты адным: чакалі, што будзе далей.
— Ступай дамоў!--разразіўся ўрэшце стары грамовым голасамі стукнуў аб землю кіем.
Усе маўчалі. Вера ўстала з крэсла; на сваім крыху паварушыўся Валодзя. Каця сядзела нярухома і пільна ўглядалася ў бацьку… Пабялела.
— Ступай дамоў, брадзяга! — усё так-жа грозна паўтарыў бацька.
— Не па-йду! — уздрыгнуўшы ад злосьці ўсім целам адказала Каця.
— Як-та ня пойдзеш?!
— Вот!.. Я рада, што вырвалася ад вас!
— Ты кажаш: „вырвалась“?! — Не! ня вырвалася! Ты яшчэ ў маіх руках!
— Няпраўда! Вырвалася!
— Маўчаць! — няпрытомна раўнуў стары Бельскі і кінуўся на дачку.
Валодзя схапіў яго ззаду за рукі. Стары хвілін некалькі, да апошніх сіл, змагаўся. Цяжка, хрыпла засопся… Нарэшце Валодзя пасадзіў яго на крэсла. Стары скрыгатнуў зубамі, закрыўся рукою і горка-нэрвова расплакаўся.
