Шчапіла-ж ад роспачы рукі калі
І ўпала прад сынам сваім на калені,
Тады лейтэнант сам скамандаваў: плі!
І кулі прарэзалі змрок ашалелы.
Шчэ некалькі дадзена залпаў было…
Матуля ірвала ад жаху валосьсе;
Ад болю ёй дух у грудзёх заняло,
Ад болю жахлівага сэрца зайшлося.
За сына свайго яна слала праклён…
Ад болю суставы і жылы нямелі.
Над ёю схіліўся абшчыпаны клён, —
Лісты яго ўвосень яшчэ адшумелі.
Сабраўшы апошнія сілы свае,
Яна за аўто у бяспамяцьці бегла…
Прастор ад сузмроку зусім асавеў,
А зоры у хмары калматыя зьбеглі.
Аўто за прадмесьце Батуру імчыць,
Дзе хвояў зялёных шумяць верхавіны.
Аўто між журботна-пакутных лагчын…
Крывёй ацякаюць чаканьня хвіліны.
Маўчаць канваіры, ўсьцішаючы гнеў, —
Напіцца крыві чалавечае прагнуць;
Маўчыць лейтэнант — ён душой атрухлеў, —
На твары азызьлівым сьлюзная багна.
