|
Сам ня знаю, што сягоньня я сыграю, —
Толькі струны ліры узьнімаюць граньне.
Параходы ў ходзе, падаюць сыгналы,
Хвалі размываюць цёс гранітных граняў.
Хвалі узьнімаюць на Няве трывогу,
Бы ў душы поэты гнеўныя усплёсы.
Як ня ўспомніць тут мне чорную дарогу
І свайго юнацтва дзень сьветлавалосы.
Зябка мне і сэрцу ў палітоне штацкім, —
Ўзьняўся вецер золкі на заліве Фінскім.
Я стаю ля сьценаў акадэміі мастацкай,
Прад вачмі маімі вяліканы сфінксы.
Ці ўзьвіецца дух мой творча-сакаліны?
І ці ўдасца толькі мне іх разгадаці?
Пралажылі людзі рэйсы-каляіны,
Пралажылі ўсюды: праз паветра й гаці.
Я-ж тулюся ў суме да самотных статуй,
І сьляза спадае на граніт і мармур.
Беларусь краіна, найміцай астатняй, —
Ў апранасе рванай днём і ноччу хмарнай.
|
