Гэта старонка не была вычытаная
Ў прасторах яны прашумелі,
Бы ветры з віхрамі ў жыцьці.
На захад, на фронт ачумелы, —
Вось іхны апошні сусьціг.
Пляцформы, гарматныя жэрлы,
Салдаты-запасу байцы…
Які расстракачаны вэрлах!
Як цяжка прабіцца, прайсьці.
Залюднены залі вакзалаў
І станцыі воўчых сьцяжын.
Натоўпы ахоплены жалем,
У гневе пульсацыя жыл.
Ўсё ў зроку віецца вужамі;
Сланяюцца людзі, бы цьмы, —
Прышлі разьвітацца з мужамі,
З бацькамі, з братамі, з дзьяцьмі.
Сьлязамі ўмываюцца шчокі,
А вусны цалуюць чало…
Ад роспачы нехта зашчоўкаў,
Галошаньне сэрца ўшчало.
Яно у вялікім уроне:
Забралі уцеху і сум.
Званок за званком на пэроне:
Душу у трупярню нясуць.
