Гэта старонка не была вычытаная
Тры браты, ваўчкі сівыя,
На людзей глядзяць павоўчы,
Па іх матка ў лесе вые,
Выцірае лапай вочы.
Тры сыны ў палон узяты…
З-пад ілба блішчаць разрэзы.
У ваўчыхі боль заўзяты, —
Смокча сок з старых бярэзін.
Разрывае вецер хмары,
Сутаняе змрок вячорны;
Ён ня мае часу марыць
Пад крысом над ночы чорнай.
Шалясьцяць лістамі далі,
Ў сумятні даліны, поле, —
Дрэвы гольле разгайдалі
На зялёным іх прыполе.
Разыходзяцца дарогі
І вядуць на ўзьлесьсе.
Зашумелі пералогі,
Быццам вобразы у песьні.
Скрыжаваліся пуціны
На ўскурганеным узгор‘і.
Ля сялянскае хаціны
Жаль каго з людзей агорне?
