Была яна адменнаю зусім:
Нутро шчыпала і п‘яніла голаў.
Той чалавек піў за здароўе ўсіх,
Пакуль не расплатаўся крыжам доле.
Дачуўся дзіву гэтаму народ, —
На жвірны бераг зьбегся на бяседу.
Тут можна перайсьці было у брод
І хутка, зручна ўсё разьведаць.
Хоць раз, хоць раз адзін на ўсім вяку
Сяляне могуць выпіць юбілейна.
Дзівіўся месяц з высі на раку
І пучыў над далінай сваё бельма.
Па-конску ухмыляўся на стагі
І піў ваду з расьсеяным запоем.
Жывёлу гналі, з поля пастухі,
І к звыкламу зьвярнулі вадопою.
Яна сьпілася ад вады удрызг
І ўлукаткі пайшла лугі трыножыць,
Сабака костку пры дарозе грыз,
І ўгору раптам выць пачаў трывожна.
Ўсплыла з затонаў рыба на відно:
Бясьсільна плюхае між хваль хвастамі,
Луской адсьвечвае глыбіняў дно
І плаўнікамі нават ня хістае.
