|
Эўропа душу закавала ў мэталы,
На сэрцы сталёва-халодная бронь;
Гарачага сонца праменьні зматала,
Электра мігценьнем акропіла скронь.
Пад жорсткія рытмы машыннай эпохі
Апошнюю радасьць сьціскае далонь.
Найшла на Эўропу разгульная похаць;
Пусьціліся ўсе у шалёны фокстрот.
Цьвярозымі быць там сягоньня ня могуць, —
У поглядзе кожнага хворы настрой.
Усюды крыклівыя фарбы і стылі, —
Ў іх раны крывавыя брата з сястрой.
Мастацтва адвечныя помнікі стынуць,
Пад імі ў трывозе схіліліся дні,
Між імі кафэ і прытонаў сьвятыні.
Трымцяць і трымцяць златаблескі—агні,
Сьвятло разьліваюць і ўраньне і ўвечар.
Ад роскашы цела струхлела на гніль, —
Концэрты па радыё ран не залечаць.
Ўжо ноч разаслала свой чорны дыван,
Паўзе па ім змораны дух чалавечы, —
Жыцьцю ён аддаў сваю творчую дань.
|
