Гэта старонка не была вычытаная
Лаві і не ўцякае ані-ні, —
Такіх часін ня ведала ніколі.
Прышлі вясёлага пахмельля дні,
А сэрца надрываецца ад болю.
Вялікая сям‘я, сям‘я сялян
Адтопвае на поплаве гулянку.
Усюды, толькі вокам дзе ні глянь,
Заядла чокаюць збаны і шклянкі.
Навылет ноч усю і дзень увесь
Сяляне сум і гора запівалі.
Шумеў лісьцём асеньня-жоўклы лес
І разьмятаў яго па п‘яных далях.
Казёнка з бровараў сплыла з вадой,
Падохла рыба ў беларускіх рэках.
Ішло дахаты шляхам шмат удоў,
І кожная з журбою на павеках.
