Гэта старонка не была вычытаная
Са шчэбеня на дол
Зара свой сьвет ня льле:
Скрыгоча гнеўны боль
Ў разьюшанай імгле.
Людзкое тут жыцьцё
Цаны ня мае звань,
Бы восеньню лісьцё
Утоптанае ў твань.
Чыйго юнацтва. цьвет
Ня скошан і ня зьвяў?
Здаецца, ўвесь сусьвет
Ба помсты кліч узьняў.
Вунь чорны, слуп-маяк, —
Там тысячы сыноў,
Там тысячы ваяк
Ляглі век-вечным сном.
Здалёк, бы здань, відзён…
Вітайце, сьмерці шлюб!
То помнік, чорных дзён,
Жалобны дух-салют.
