Гэта старонка не была вычытаная
IV
Ў хмарах зьвіліся маланкі намітусь,
Яснасьцю дзікай асьвечаны дні.
Бура навала над возерам Сьвітазь:
Ў хвалях шалеюць грымоты-агні,
Хвалі змываюць пакорнасьць і літасьць.
Выюць вятры на пагібель людзкую
Рэхам скуголіць суцемень дуброў.
Вышаў з дубровы у пору такую,
Полк азіяцкі ў атаку, у бой…
Жудасна… страшна… плянэту катуюць!
Грозныя сілы — дзьве дзікіх стыхіі
Крышаць, руйнуюць жыцьця цытадэль,
Мчацца кар‘ерам ваякі ліхія:
Падаюць голавы іх на адмель,
Рукі прасьцерла ім сьмерці багіня:
Восеньню золкаю сівер заўзяты
Справіць гульбішча на іхных касьцях.
Гордай дубровы дубовыя шаты:
Водблескам вогненым зьзяюць, шасьцяць;
Ў суме самотным сялянскія —хаты.
