Словы ратунку і сьлёзы нядолі
Ловіць у невад пакуты рыбак.
Рвуцца, шчапаюцца сэрцы ад болю, —
Гоняць сялян, як бяздомных сабак,
Гоняць у бежанцы ў чыстае поле.
Стрэхі іх пушчаны з полымем, дымам;
З імі йдзе постаць чумазай чумы.
Сьлёзы крывавыя льлюцца пад тынам, —
Вечар жалобны у кожнай сям‘і, —
Сьлёзы крывавыя падаюць, стынуць.
Зоры ня сьвецяць, а ў роспачы ныюць.
Дзеці губляюць матуляў сваіх.
Людзі на ўзрэччы нябожчыкаў мыюць,
Робяць падушкі ім з лісьцяў сухіх.
Голасам немым сабакі ў сінь выюць.
Жаліць жах вусны вужакай кусьлівай, —
Валяцца, падаюць цені людзей.
Поўзаюць сьцежкамі гадзіны, сьліўні;
Ў чорнай сутане сланяецца дзень;
Дух чалавечы змарыўся, бясьсільны.
Грае музыка, — заходзяцца гусьлі,
Плачуць акорды апошняй струны.
Нехта лісты па дарозе цярусіць,
Нехта галосіць ля чорнай труны; —
Гэта сыны удавы-Беларусі.
