Багатых, прадажных жанчын, афіцэраў
Ўпушчаюць швэйцары ў люстраныя дзьверы…
П‘яныя пары… вясёлы садом…
Каньяк наліваюць… стрымацца ня могуць…
Сплятаюцца рукі і курчацца ногі…
Нечыя вочы працялі сутонь.
Дакорныя вочы ў пакутных абрысах;
На твары асмуглым гаротныя рысы;
Лёгкія крокі у змрочнай імгле…
Патухла сьвятло у вітрынах гандлярскіх;
На бруку парваны загад генэральскі, —
Вечар асеньні пад плотам азглеў.
Марыя, Марыя на жорсткай панэлі;
Ёй ломіць суставы, ёй ломіць калені, —
Сэрцам сагрэцца ня можа ніяк.
Ня мае нічога, ня мае прытулку;
Начуе пад клёнам у цёмным завулку, —
Кожны абходзіць: знаёмы, сваяк.
Ніхто не атуліць матулінай ласкай;
Штовечар на вуліцы продае краскі:
Белыя астры і ружы крыві.
І сёньня вось вышла з асеньнім букетам;
Ёй шлях асьвятляюць успыхі ракетаў,
Неба прарваўшы узьлётам крывым.
