Цярнёвая сьцежка жыцьцём пралягае,
Над ёю віхурыцца сівер паганы, —
Гэтаю сьцежкай Марыя ідзе.
Яшчэ маладая ў юнацкім узросьце,
А людзі страчаюць з агіднаю злосьцю,
Хмары бы чорныя — сонечны дзень,
Прышла калі ў горад, ахарканы брудам,
Парою трагічнай, гадзінаю труднай,
Дзьверы ўсе ўзяты былі, на пранты.
У хату ніхто ня ўпусьціў абагрэцца, —
Ад болю зайшлося Марыіна сэрца:
— Сёстры мае вы, мае вы браты! —
Ніхто не назваўся ёй братам, сястрою:
Адзета была у нязвыклыя строі, —
Кожны праходзіў і пальцам пароў.
І кожны казаў паглядаючы скоса:
— Блакітныя вочы, ільняныя косы,
Пульс амывае пунсовая кроў. —
Прымелі каб толькі, парвалі-б кускамі…
Учора таксама і сёньня таксама
Слова прыветнага ёй не пачуць.
Радзеюць натоўпы на вуліцы золкай;
Вязуць ізноў раненых сьпешна ў двуколках, —
Муціцца радасьць, гора ў ваччу.
