— Як многа, як многа! Якая іх веліч! —
Букет свой Марыя цісьне аберуч, —
Ружы крыві прамянеюць ярчэй.
Крывавіцца кожная ранаю сьвежай…
Схіліліся людзі пад стромкаю вежай, —
Падаюць сьлёзы на камень з вачэй.
Ляжаў у апошняй двуколачнай скрыні
У грудзі паранены Юры Іскрыніч.
Кроўю ацёкшы, страшэнна бляды.
Здалася яму яго ранаю ружа, —
Ён вочы зажмурыў ад страху, ад сьцюжы, —
Стылі на вуснах былога сьляды.
Балючая слодыч душу ап‘яніла;
Павісла рука у бясьсільлі на біла…
Погляд Марыі ласкавы такі.
Адстукалі колы, адцокалі коні:
Дванаццаць гадзін адзваніла ў сутоньні, —
Ціха на вуліцах ўсіх гарадзкіх.
Трывожная боязь супуціла далі;
Гудкі палахлівыя раптам падалі —
Залпы гарматныя справілі плач.
Прожэктар прарэзваў сузмрочныя шаты,
Усе асьвяціліся вуліцы-шахты…
Гул у паветры, і бомба — на пляц!
