Гэта старонка не была вычытаная
Пашоў жабракамі па сьвеце,
Магілы жабрачыя скрозь.
У ночы пад зорным суцьвецьцем
Сьлязіны спадаюць на скронь.
Сырыя акопы, байніцы,
На тысячу крокаў прыцэл…
Я стрэльбу у час навальніцы
Сьціскаў ‘шчэ мацней у руцэ.
Ўслухоўваўся ў шорах трывожны,
К зямлі прыціскаўся, бы крот,
І нюхаў, як вострыя ножны
Калючы раскусваюць дрот.
Мне дрож адбірала суставы,
І жылы нямелі усе.
Стральбу адкрывалі заставы, —
Гусьцеў кулямётны расьсеў.
Ўсіх выбілі, вывелі з строю, —
Жыцьцё занішто аддалі.
Я вынес цяжкія настроі
Вось з гэных крывавых далін.
Сышліся народы імпэрый,
Сышліся ў прадсьмертнай вясьне,
Ў паветры разьмякчана-прэлым
На‘т месяц струпеў, пасінеў.
