Гэта старонка не была вычытаная
Зьнябытых адпачынак,
А колькі бегатні,
Мая, мая Айчына
Твае у змроку дні!
Пылаюць на іх шчоках
Агні… агні… агні…
Па цьвёрдай грудзе чокат
Казацкае ганьні.
З-пад пунь нясуць салому;
Трашчаць сяліб платы.
Усюды трушчаць, ломяць
Пад словы калатні.
— З агнём пашло ўсё наша,
Няхай ідзе й другіх.
Мы ўсе ў магілы зьляжам,
Замкнём жыцьця кругі.
Мы сёньня людзі гневу
І шлём людзям праклён.
Вятры у буйным хмелі
Латошаць злосна клён.
Скарынку хлеба просім,
Як не… то й так бяром.
Ў душы і сэрцы восень;
Журба між хмурых броў.
