Даўно, даўно ня чуў такой ігры, —
На сэрцы стала ‘шчэ цяжэй і горш.
Ўхапіцца-б мне за хвалі грыў,
І слухаць конскіх жылаў дрож.
Ўхапіцца-б і ў бяспамяцьці гукнуць:
Імчы, гарачы, жвавы мой пэгас,
Імчы мяне к разьбітаму акну!
Прышоў, настаў для ўсіх трагічны час.
Жыве на поплаве сям‘я, радня,
Накрыўшы туманом жалобны стол.
Гараць грамніцы ноч усю да дня,
Капае брат сястры азглелы дол.
У гэты год закляты і ліхі
Каму у радасьці сьмяяцца, жыць?
Скапаны на магілы ўсе шляхі;
Усюды й скрозь панурыя крыжы.
Пад імі кленчаць зоры і вятры,
Пад імі кленчыць выгнаны народ;
Сьпяваюць псальмы раніцай віхры:
— Бясслаўна гіне чалавечы род…
Поэтам трудна быць у час такі, —
Душа заходзіцца ад горкіх слоў.
Калі гарматамі грымяць вякі,
Ня ўскінуць песьні дымавых заслон.
