Гэта старонка не была вычытаная
Зайду — былое ўспомню,
Забудуся пад хмелем;
Спачну ад дзікай бойні;
На сьвет зірну праз вэлюм.
Цераз парог ступаю, —
Рукою насьцеж дзьверы,
Зялёны дым слупамі
Над чалавекам-зьверам,
Ня ўсьпеў вачмі абвесьці
Прытулак гэты п‘яны,
Як нехта раптам з месца
У радасным зіяньні:
— Адкуль? Якім парадкам?
Сядай за гэты столік!
Расказывай-жа, братка!
Ня бачыліся столькі. —
Абняліся раптоўна
У братні пацалунак, —
Я толькі тут успомніў,
Што Руцэрн так цалуе.
РУЦЭРН
Знаём-жа будзь з колегам:
Антокаль, — Ю. Іскрыніч.
Я горад ўвесь абегаў, —
Шукаў твайго прыпыну.
