Гэта старонка не была вычытаная
Занадта гнеў лірычны,
А часам холад, сьцюжа.
Мы да ўсяго прывычны, —
Наш дух зямлёй кантужан.
Мне хочацца парою
Гарою стаць вялізнай,
Каб засланіць сабою
Ад бур навальных бліжніх.
РУЦЭРН
Хацець — яшчэ ня значыць,
Што хопіць сілы зьдзейсьніць
Мы маем многа мачых
І ім складаем песьні.
За іх часамі робяць
Лісьлівую нам міну.
Сябры, здаецца, дробязь,
А ўсё-ж як горна сыну!
Як цяжка ў хворых лёгкіх, —
Разьеў іх газ атрутны…
Жыцьцё прайсьці нялёгка,
А вельмі й вельмі трудна.
Для нашага вось брата,
Які заўсёды ўзрушан,
Утрата за утратай
Ў нялюдзкай гэтай калатушы.
