Гэта старонка не была вычытаная
Няйначы аб Марыі
Ты нам хацеў напомніць?
Гатоў я кінуць-рынуць
І гойкнуць скрозь сутоньне.
АНТОКАЛЬ
Чакай, мой дружа слаўны,
Што я скажу, паслухай!
Туманам сінь заслана,
Зара ў палёх патухла.
У далях абліваха, —
Пад ёй азглелі людзі,
А ноч зайшлася яхам
І шлях сьлізготай лудзіць.
Куды, куды ты гойкнеш?
Усюды пуста, дзіка:
Лісьцё ў садзе мокне,
А ў хатах смага ікаць.
Цяпер яе ня стрэнеш, —
Яна ў сьлязах нішчымных,
Адна, бяз родных стрэньніх
Ўшчыняе дзьверы шчыльна,
Я вобраз гэты бачу,
Ён у ваччу заўсёды.
Я не магу іначай
Узьняцца на‘т на ўсходы.
