Гэта старонка не была вычытаная
Вецер павеяў паўночны
У вочы, блакітныя вочы.
Скроні нітуюцца шчыльна, —
Вецер над сьцежкаю пыльнай.
Вецер такі неахайны, —
Хоча разьвеяць каханьне.
Радасьць апошнюю вырваць,
Кінуць на беразе жвірным.
Ходзяць дзе чорныя птахі,
Быццам пустэльні манахі.
Вецер паўночны, суціхні!
Годзе ўжо гойсаць на зьвіхах.
Дзень учарайшы успомніў,
Хіба таму й непакойны?
Хіба сьпяваеш па ім ты
Гэтак працягла, інтымна?
Заўтрашні дзень прыгажэйшы, —
Лепш прывітай яго першым
Ўрэжся прарэзьлівым сьвістам
Лепш у туманную мглістасьць.
Вецер—гайсун мой заўзяты,
Ў слове і песьні узьнятасьць!
