Гэта старонка не была вычытаная
Вобразы ў сьмелых абрысах
Гордыя голавы высяць.
З імі лягчэй і мучэньне, —
Радасьць ня так яно чэрніць.
Плашч свой ускіну, адзену,
Покуль ня зьвялі надзеі.
Зоры цярусяць мякіну,
Выйду й вачыма акіну.
Квола настаўлю прыгоршні
У сіні засмучаны водшыб.
Буду зьбіраць гэту россып,
Быццам гаючыя росы.
Хай сабе буду дзівачным, —
Дзе-ж мне такому дзявацца?
Зоры ў сузор‘ях начуюць, —
Голас з зямлі не пачуюць.
Радасьці смутак ня муціць;
Зоры ня маюць пачуцьцяў.
Імі-ж ахоплен я сёньня,
Быццам вясновы дзень сонцам.
Песьню яны выклікаюць
У рытме музычным, цікавым.
