Гэта старонка не была вычытаная
XIV
Такога вось чулага сына
Ўзрасьціла Матуля ў нядолі, —
Хоць вораг яе і асіліў,
Хоць плечы прыгнуліся долу.
З гаротнай сваёю сястрою
Ніколі ня быў у солёнах…
Нязвыклая чуласьць настрояў,
І нейкая шчырасьць у словах.
Дзіцяці малому равесьнік,
З душой неасмоктанай вусьнем;
Заўсёды ласкавую песьню
Дарылі свавольныя вусны.
З яе гаварлівай усьмешкай
Ішоў да людзей, у жыцьцё.
Віліся вужакамі сьцежкі
На хібе разьюшаных дзён.
Ён імі дайшоў да адчаю,
Ў адчаі пашоў і пад зброю.
Пачаў ён і днямі й начамі
Балюча насупліваць бровы.
