Гэта старонка не была вычытаная
ЛІСТ
Мой любы сябра Руцэрн,
І дарагі сабрат Антокаль!
Як тут знарады рвуцца,
І колькі раненых навокал.
А колькі бітых, мёртвых
Ляжыць у чорна-сінім змроку.
Жыцьця надзеі сьцёрты, —
Пільнуе сьмерць на кожным кроку.
Паўзе асьлюзлым гадам,
Працягвае свае мне рукі…
Якая кананада!
Які грымотны грукат!
Руйнуе ўшчэнт акопы,
Зямлю узносіць аж да зораў.
Пад кулямётны лёкат
Густой крыві цякуць разоры.
Які я ўвесь зьнябыты!
Гатоў ад смагі з іх напіцца.
Таварышы пабіты, —
Тырчаць з грудзей іх рэбраў сьпіцы.
Мабыць ў атаку кінуць
Пад гэтым полымем грымучым.
Усім тут нам загінуць,
Усіх бязьлітасна замучаць.
